top of page
London Magazine People-7.jpeg

PICTURE CREDITS: DAVID NOA (C)

 

just a minor introduction

 
BOOGIE BOY IS THE SOUL SINGING, RHYTHM & BLUES PIANO PLAYING, MICROPHONE SWINGINg, stage diving BLUES MACHINE WITH OVER 50 YEARS of experience on STAGE! READ HIS FULL BIO BELOW.

biography

 

 

No doubt, music has always been the true guide in the life of Paul Ambach/Boogie Boy. Ever since his childhood he was always surrounded by music and still after all these years, when others enjoy their well-earned retirement, Boogie Boy performs all over the world embracing the audience. In front or in the middle of the crowd - dancing on tables, sweating heavily - he sings on top of his lungs. There is no stopping the 'Soul'. Every show becomes a grand party and everyone has a superb time. The spectators become participants when Boogie Boy turns them into a singing and dancing mob. There is no escape, he is the musical conductor of the happening. The man thoroughly lives to see and feel music. The joy of bringing his music alive makes everyone relish every moment of the show. He calls it ‘Koach’, the drive.

 

Koach is also about courage. Something to do with the Jewish blood that runs through his veins. When we talk about ‘Boogie Boy‘, we can’t get around his alias ‘Paul Ambach‘. A name with some history, registered for the first time in Wilrijk (Antwerp-Belgium) on March the 21st of 1948, three years after World War II ended. A period that has mercilessly been imprinted in the collective mind of his peers (the diaspora). Paul would never have been Boogie Boy if his parents hadn’t fled for the Holocaust. Because of their innovativeness, they managed to escape from the ultimate elimination. Luck also had something to do with it. ‘Koach’ and ‘Mazzel’.

 

During the second World War, music was the buoy for Paul’s Father. He managed to get a position as a tenor in the opera of Lyon, using an assumed name: Jozef Peeters (a very common Flemish name). Gifted with a beautiful voice, he survived this dreadful period. Paul’s mother - a determined woman with Greek roots - was hiding in the Ardennes to avoid deportation. They got reunited after the war, when shortly thereafter Rock ‘n Roll broke out.

 

When Paul grew up, he was dreaming of becoming a reporter or a translator. He had a sharp mind (still does) but fate decided otherwise. ‘Das Schicksall’ drew a new path.

 

As a student Paul choose to organize a musical event, starring John Lee Hooker. In those days, the diamond amongst the Blues Legends. With some money he borrowed and a lot of boldness, he pulled it off. He became the new kid in town amongst concert promoters, when shortly after he managed to organize a show with James Brown for a crowd of 13.000 people. Together with his business partner Mr. Perl, he formed ‘Make it Happen’ and in no time Paul Ambach became a household name in organizing big concerts. The list of stars which he made perform in Belgium is almost endless. To name a few: Led Zeppelin, The Rolling Stones, Bruce Springsteen, Prince, Michael Jackson, Frank Sinatra, Pink Floyd, Tina Turner, Ray Charles, Rod Stewart. All of them and many others found their way to Belgian stages with the help of Mr. Paul Ambach.

 

Because of Paul’s organizing skills, Make it Happen became a very successful company within the entertainment business. A lot of other big corporate players got interested in his company and therefor about ten years ago Paul decided to sell Make it Happen to another company, nowadays known as 'Live Nation'. Being a partner in this company, at the beginning of this millennium, Paul had to change from ‘craftsmanship’’ to ‘corporate’. For nearly a decade he had to negotiate, arrange and take care of multiple business tasks simultaneously, which resulted in 'Live Nation' becoming the major music entertainment group in the world. Paul had given his all and wanted to return to basics, to the music itself. The soul listened to the body. A return to only playing music. He resigned from 'Live Nation' and became the full-time the entertainer we all know today.

 

Not too many people are aware that he is still co-owner of Forest National in Brussels where some major artists have performed and still do momentarily. A lot of them enjoyed accompanying Paul into the Brussels’ and Antwerp’ night life. And some of them were invited to his private estate.

 

Soonce upon a time, one of the artists made it to his living room where Paul kept his precious piano. In the middle of the night Paul started playing a couple tunes in the presence of John Lee Hooker. It was obvious that the soul spirit had entered the living room. The musical inspiration was all over the place. After a fifteen minutes demonstration he closed the piano and thoroughly enjoyed the nice taste of a nice malt whisky. Mr. Hooker put his hand on Paul’s shoulder and declared: ’You’ve got it man’. The inner soul spirit would never leave his veins anymore. The blues had him in it's spell!.

 

All through his childhood, Paul was surrounded by all kinds of music of different ethnical background. That was long before anyonewas aware of Boogie Boy. Playing piano when he was a kid, made him what he is today. A man that breathes blues, gospel and soul. All originating from the Deep South in the USA. Roads that lead to the core of the music is something that a true musician knows, how to appreciate.

 

As a teenager he formed Ambach Circus, a band that consisted of the three Ambach brothers: Gustave (Curly”Way Out” Gusty), Jacques (Jumping Jack) and Boogie Paul. A band that welcomed Belgian guest stars, such as Jean Bosco Safari and Luc Renneboog (later ‘Blue Blot’). Ambach Circus played their own wayward Blues themes with no boundaries.

 

One day, Paul stood in the wings of a Belgian stage, enjoying the performance of B.B. King which he had organized. They were close friends and still are. Paul calls B.B. his ‘On the road musical companion’ and that will never change. Suddenly the black maestro waved at Paul and shouted: ‘Come on, let’s Boogie!’. And Paul didn’t hesitate. He jumped behind the piano and started playing along like crazy. Boogie Boy was created and the house came down. B.B. King was very impressed by the way Paul played the piano and took him on tour to Montreux and many other big festivals where they performed together for many blues and soul lovers. (footage on this website).

 

Ever since the beginning of the eighties, Paul performs with his own band which he step motherly calls ’His Woogies’. They are extremely professional in what they do, keeping the atmosphere racy and following every musical change or move that Boogie Boy makes. The timing is perfect and definitely the key to success.

 

Success is the coronation of a self made man. But under the umbrella of this success reign two spirits. Each in their own way want to have their share in triumph. Paul Ambach became famous all over the world as an excellent concert promoter and he has the respect of many well known artists. On the other hand there’s Boogie Boy, the Blues Man. The musician that had and still has the privilege to share the stage with the stars.

 

It’s all about synergy, the balance between both spirits leading to 'Soul'. The drive to promote - as a businessman - the most famous artists and on the other hand there’s the same drive to perform as a musician (I like to call him ‘The King of Swing‘) before a wild crowd. The best of both worlds...

 

And for those who are not aware: ever since 1997 Paul/Boogie Boy is cultural ambassador for the Region of Flanders.

 

Apart from all this Paul Ambach is a real family man. He’s married to Patsi and they raised two children who also wound up in the music bizz. Marylin has her office in Tel Aviv and accompanied Leonard Cohen on a world tour as Production Coordinator. Nathan, their son, inherited the charisma of his father and he’s also a real 'Soul Animal'. On stage, he spreads the beats around as a deejay or he animates the audience with his live band. His first album called: ‘N8N: Who is he?’ has got a lot of soul in it. Funky Boy, son of Boogie Boy. Family ties...

 

A saying that Paul Ambach or is it Boogie Boy uses on more than one occassion, goes likes this: ‘The Best is Yet to come’

 

And maybe The States will be kind to the Ambach’s. If you can Make It Happen in New York, you can make it anywhere. A portal to a market where they belong...

 

Boogie Boy is easy to reach. You don’t have to go through a lot of red tape, secretaries or managers to get hold of him. He’s a craftsman, a true professional who knows how to handle a raw diamond and turn it into ‘a thing of beauty that lasts for ever‘.

 

If you want to see Boogie Boy perform, please check out the concert dates on this website. You can also order his latest DVD ‘My tribute to Ray Charles’, recorded in Paris, France. Mind you, he brings the house down. It’s not only a tribute but an example of unique musical artistic ability. You can sense from a mystical distance that Ray’s hands are somewhere there, in the neighborhood of Ebony and Ivory.

 

If you want to have a chat with Paul Ambach, you’re welcome to a show with Boogie Boy. Just come backstage.

You might meet both of them...Written by Danny Bloebaum (c) 

FRENCH

 

Du blues dans sa prime adolescence.

 

Nous sommes à l’aube des sixties. C’est le temps des yéyés mais Paul n’en a cure. Il découvre grâce à son frère et à Europe 1 (l’incontournable « Salut les copains » des compères Frank Ténot et Daniel Filipacchi), le roi de la soul, le pape du gospel, le Dieu du blues : mister Ray Charles. Et c’est un électrochoc, un coup de foudre quasi mystique voire divin : « Quand j’ai entendu le “ What’d I say “, un frisson m’a parcouru l’échine », nous raconte-t-il, « Je ne savais plus ce qui se passait. Moi qui jouais un peu de piano classique, j’ai senti que je jouais dans la même direction que lui. Il était le milk-shake de tout ce que je voulais entendre. Je communiais littéralement avec lui, c’était l’alchimie parfaite ».

 

Dès ce moment magique, le jeune Paul décide de se consacrer au blues et au gospel. Il améliore et perfectionne sa technique pianistique. Des efforts soutenus par son précieux patrimoine familial. Son père était ténor à l’Opéra de Lyon pendant la seconde guerre mondiale et son grand-père était musicien Klezmer en Pologne. Une référence loin d’être innocente car, comme l’écrit Marc-Alain Ouaknin :

 

« Klezmer, c’est le jazz du yiddish ! Une musique au temps déchiré, une musique en haillons, une musique en rouge et blanc, sang sur neige, qui a l’humour et la nostalgie du grand philosophe Charlie Chaplin ».

 

Sauf qu’ici, Charlot se fait appeler Boogie Boy et qu’il a troqué sa canne et son chapeau pour d’extravagantes lunettes colorées et un clavier de piano. Parrainé, excusé du peu, par des artistes aussi prestigieux que James Brown, Bootsy Collins, BB King, Ike Turner, John Lee Hooker qu’il accompagne sur scène ou Fats Domino qui le surnomme pertinemment « Little Ray », l’ami Paul sent, apprivoise, parle cette musique noire de l’âme qui lui brûle les doigts et le cœur. Mieux encore, il la transcende dans d’impressionnantes messes dionysiaques musicales où il se métamorphose en bête de scène, en charismatique chantre pyromane du Rhythm’N Blues.

 

Et c’est dans ces instants hors du temps, qu’il révèle sa vraie et profonde personnalité, qu’il retrouve ses racines, qu’il se connecte « à son authenticité, à sa base profonde, qu’il descend à la cave… », selon sa propre expression. Et, à cent lieues de l’image d’amuseur public rigolard qu’il se plaît à véhiculer dans les médias belges, Mister Ambach devient Docteur Boogie, joue les vases communicants avec son illustre maître. Tout en fougue et frénésie, le petit bonhomme rond, monté sur ressort, revêt ses habits d’artisan alchimiste du blues et polit la pierre philosophale du professeur Charles, sans omettre les quatre règles de base : le swing, la soul, le groove et la belle et mystérieuse « note bleue »…

 

Ce n’est donc pas pour rien que le jeune Justin Timberlake compare Boogie Boy à l’injustement méconnu Donny Hathaway (cherchez sur Internet et vous comprendrez). Mais laissons lui le dernier mot (enfin à Paul pas à Justin !) : « J’emploie le blues parce que c’est ce que je ressens le plus fort. C’est une expression corporelle qui est un tout, qui fait que je swingue à mourir. Je peux swinguer avec ma voix et aussi avec mon corps qui n’est pas du tout fait pour faire ça, ce n’est pas peu dire. Et je vais jouer du blues jusqu’à mes 80 ans, vous voilà tous avertis !!! ». Et ravis, mon cher Paul, rendez-vous dans vingt ans…

 

“ Toute la musique qu’il aime ! ”

 

Amicalement,

Erwin Lapraille

 FLEMISH

 

Muziek is ontegensprekelijk de rode draad in het leven van Paul Ambach/Boogie Boy. Al van kindsbeen af werd die er met de pap ingegoten en nu na al die jaren, wanneer een ander zijn welverdiend pensioen zou consumeren, beklimt hij nog steeds podia over heel de wereld en omarmt hij het publiek. Voor en zelfs tussen de massa, dansend op tafels, zwetend als een rund, schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. De ziel eruit - zonder remmen - geen tegenhouden aan. Elke show ontaardt in een volksfeest waar iedereen uit de bol gaat. De toeschouwers worden deelnemers als Boogie Boy hen kneedt tot een zingende en dansende massa. Er is geen ontsnappen aan, hij ment je. De man ademt muziek, beleeft muziek en leeft van muziek. Hij zelf noemt het "Koach", de 'Drive'.

 

Koach gaat ook over moed. En dat heeft dan te maken met bloed. Het Joodse bloed dat door Paul zijn aderen stroomt. Want als we praten over Boogie Boy dan kunnen we niet rond Paul Ambach heen. De 'schuilnaam' van Boogie Boy. Een naam met een geschiedenis. In het geboorteregister van Wilrijk vind je zijn 'log in' terug op 21 maart 1948. Drie jaar na het einde van de tweede wereldoorlog. Een periode die voor meerdere van zijn lotgenoten (de Diaspora) in het collectief geheugen gegrift staat. Paul had nooit Boogie Boy geweest als zijn vader en moeder niet gevlucht waren voor de Holocaust. Door hun vernuft wisten zij te ontsnappen aan de grote eliminatie maar ook door op het juiste moment net dat tikkeltje geluk te mogen proeven. 'Koach' en 'Mazzel'.

 

Muziek was toen de reddingsboei voor de vader van Paul. Want hij wist zich een functie te bemachtigen als tenor in de opera van Lyon onder een valse naam: Jozef Peeters. Vlaamser kan bijna niet. Een stem als een klok, met wortels in het Poolse platteland. Ook de moeder van Paul, een vastberaden vrouw en van oorsprong Griekse, wist de Holocaust te overleven. En niet lang daarna brak de Rock 'n Roll uit.

 

Toen Paul Ambach opgroeide, droomde hij ervan om journalist te worden, of tolk. Hij was flink van de tongriem besneden en hij kon vlotjes omgaan met pen en inkt. Het lot zou er echter anders over beslissen. Das Schicksall had iets anders voor hem in petto.

 

Midden in zijn studententijd besloot Paul om iets te ondernemen op muzikaal vlak. Hij zou een wereldster voorschotelen op een Belgisch podium. Met veel branie en durf, leende hij geld om de toenmalige diamant onder de Blues Legenden, John Lee Hooker naar hier te halen. En het lukte. Paul Ambach had zijn visite kaartje achter gelaten in de schaal van concertpromotors. Wat later leverde hij James Brown af voor 13.000 Soul liefhebbers en de trein was vertrokken.

 

De genster was als het ware in een zeer lucratieve pan geslagen en Paul ontplooide zich als een rasecht zakenman en organisator. Tezamen met zijn zakenpartner Perl richtte hij 'Make It Happen' op en in korte tijd wist hij Led Zeppelin en de Rolling Stones op Belgische podia te brengen. Maar ook andere iconen zoals The Kinks, Michael Jackson, Bruce Springsteen, Prince, Frank Sinatra, Pink Floyd, Tina Turner, Ray Charles, Rod Stewart en veel andere grootheden vonden hun weg naar hier. Teveel om op te noemen. Hij wist ze allemaal naar België te lokken en hen succesvol te laten optreden in de grootste muziektempels.

 

Door Paul zijn grote zakelijke drijfveer groeide Make it Happen uit tot een zeer succesvol bedrijf in de entertainmentwereld. Dat wekte de interesse van 'corperate' multinationals in de muziekindustrie die toen het mooie weer begonnen te maken. Ongeveer veertien jaar geleden besloot Paul om zijn zaak te verkopen aan het huidige Live Nation. Het begin van de 21ste eeuw luidde een nieuwe richting in voor hem. Van 'ambacht' ging het naar 'corporatie'. En net voor het sluiten van het eerste decennium, na een lange periode van hard werken, onderhandelen, regelen, arrangeren, koud maken en terug opwarmen vond hij het welletjes. Paul gooide zijn 'business kazuifel' over de haag en sprong full-time het podium op.

 

Niet iedereen is ervan op de hoogte maar Paul is nog steeds mede-eigenaar van 'Vorst Nationaal' in Brussel waar nog steeds de meest bekende wereldsterren voor een volle zaal spelen. Meerdere van die sterren, vonden het altijd leuk om na de concerten met Paul in het Brusselse of Antwerpse nachtleven te duiken. En over zijn eigenste vloer kwamen ze ook wel eens een keer. 

 

Ooit, lang geleden, tijdens het ochtendgloren op een zondagmorgen, toen de vogeltjes begonnen te fluiten, zat Paul achter zijn vleugel in het salon. Naast hem stond John Lee Hooker en Paul liet zich gaan. De Blues Man en zijn Inner Soul Spirit namen het heft over en de piano werd Paul zijn klankbord. Na een demonstratie van een kwartier sloeg hij zwetend zijn instrument dicht en nam een slok whisky van het glas dat op de vleugel stond. John Lee Hooker nam ook een slok, legde zijn hand op de schouder van de Blues Man en sprak de gevleugeld woorden: 'You've got it, man'. De Inner Soul Spirit was voor eeuwig gestreeld.

 

Op een avond stond Paul in de coulissen van een grote muziektempel te genieten van het optreden van B.B. King , sinds dag één de ''muzikale compagnon de route "bij uitstek en vriend aan huis. En B.B. zwaaide naar Paul en riep: 'Come on Boy, let's Boogie'. Paul aarzelde niet, hij dook achter de piano. Boogie Boy was geboren en het dak ging eraf. B.B. King hield van de stijl die Boogie Boy achter de piano etaleerde en hij nam hem mee op tournee langs het gerenommeerde Jazz festival in Montreux en vele andere festivalsteden. 

 

Op een avond stond Paul in de coulissen van een grote muziektempel te genieten van het optreden van B.B. King , sinds dag één de ''muzikale compagnon de route "bij uitstek en vriend aan huis.

 

En B.B. zwaaide naar Paul en riep: 'Come on Boy, let's Boogie'. Paul aarzelde niet, hij dook achter de piano. Boogie Boy was geboren en het dak ging eraf. B.B. King hield van de stijl die Boogie Boy achter de piano etaleerde en hij nam hem mee op tournee langs het gerenommeerde Jazz festival in Montreux en vele andere festivalsteden. (zie video's op deze site)

 

Sinds de jaren tachtig treedt Paul op als Boogie Boy en sleept hij een geolied orkest met zich mee dat hij stiefmoederlijk zijn 'Woogies' noemt. Rasechte muzikanten die elke handbeweging van de meester herkennen. Een signaal, een teken om het publiek naar een hogere versnelling te brengen. 'Timing' als ingebakken gave, de sleutel tot succes.

Succes is de ultieme bekroning van een selfmade man. Maar onder de paraplu van dit succes schuilen twee geesten. Elk op hun manier eisen ze hun plaatsje onder de zon op. Paul Ambach werd als concertorganisator wereldvermaard en hij geniet het respect van vele Rock - Soul en Bluesgoden. Hij mag ze allemaal met de voornaam aanspreken en met meerderen van hen heeft hij als Boogie Boy het podium mogen delen. En vanuit die synergie, de balans tussen twee geesten komt de Soul. De ziel om met doorgedreven geloof de grootste namen uit de showbusiness op diverse podia te duwen en anderzijds zelf als 'The King of Swing in The Lowlands' een publiek te stuwen.

Het is helemaal niet te gek om de man ook te zien als cultureel ambassadeur van Vlaanderen, want dat is hij dan ook. En terecht.

Maar ook als vader is zijn leven geslaagd. Ook hier geldt de spreuk: 'Het bloed kruipt waar het niet gaan kan'. Zijn dochter Marilyn woont in Tel Aviv en werkt ook in de muziekbizz. Zij toerde ondermeer als production cordinator de wereld rond met Leonard Cohen. Nathan, zijn zoon, heeft de flair en het charisma van zijn vader geërfd. Zoveel is duidelijk als je hem live aan het werkt ziet. Als deejay of als podiumbeest. Zijn eerste album 'N8N: Who is he? druipt van de funky beats en spuwt 'heetgebakerde Soul' midden in je aangezicht. Kijk en hoor er www.n8nmusic.com eens op na. Soul zit ingebakken in het DNA van de Ambach's en muziek kent geen grenzen.

 

Eén van Boogie Boy - of is het Paul Ambach zijn uitspraken is: 'The Best is Yet to Come'. Amerika lonkt naar de Ambach's en sinds mensenheugenis is New York de poort naar het Wilde Westen. 'If you can make it there, you can Make It Happen anywhere'.

 

Als artiest is hij heel bereikbaar, geen managers aan de deur. In het woord 'ambacht' schuilt 'Ambach'. Met eigen handen 'iets' stevig vastgrijpen, het bijvijlen en slijpen, laten rijpen en koesteren, en dan je meest geliefde diamant tonen.

 

Wil je Boogie Boy live aan het werk zien, check dan de concertagenda op www.boogieboy.be en/of bestel via de contact pagina zijn DVD ' My Tribute to Ray Charles'. Een DVD, opgenomen tijdens een concert in Parijs, waar hij stoeit met de bronnen van Blues en Soul. Een eerbetoon aan de man bij wie Boogie Boy een groot deel van de mosterd haalde.

 

Wil je praten met Paul Ambach, kom dan na een live optreden van Boogie Boy even backstage. Misschien ontmoet je beide wel...

Danny Bloebaum (c)

bottom of page